Toen aan het begin van dit schooljaar de serie "The Jeffrey Dahmer Story" op Netflix verscheen, kon ik niet anders dan deze te bingewatchen met mijn vriend. Vanaf de eerste aflevering kregen we onze ogen niet weg van ons TV-scherm. De manier waarop zijn gruwelijke verhaal werd verteld sleepte je als kijker meteen mee. Na het kijken van de serie, besloot ik om als tweede jeugdboek de graphic novel "Mijn vriend Dahmer" te lezen.
Deze graphic novel werpt een schokkend licht op de vroege jaren van Jeffrey Dahmer, een van de meest beruchte seriemoordenaars uit de moderne geschiedenis. Terwijl de wereld Dahmer kent als een monster, slaagt Backderf erin om een uniek perspectief te bieden door te reflecteren op zijn eigen tienerjaren als een van de weinigen die destijds een nauwe vriendschap met Dahmer onderhield.
Het verhaal ontvouwt zich als een beklemmende en onthutsende reis naar de duisternis van de menselijke geest. Backderf, die zelf op de middelbare school met Dahmer omging, schetst tot in detail het verhaal van een onbegrepen jongeman. Het is een verhaal dat ons confronteert met de complexiteit van menselijke emoties en de dunne scheidslijn tussen normaal en abnormaal.
De tekenstijl van Backderf is apart maar op een zekere manier zeer treffend, waardoor je als lezer wordt meegezogen in de sombere sfeer van Dahmer's leefwereld. De tekeningen weerspiegelen de duisternis die zich in zijn geest verschuilt en versterken de beklemmende atmosfeer van het verhaal. Backderf schuwt niet om de grimmige details van Dahmer's leven weer te geven, waardoor de lezer een verontrustend inzicht krijgt in de ontwikkeling van een seriemoordenaar.
Toch merk je een zekere empathie in hoe Backderf de gebeurtenissen beschrijft. Hij veroordeelt niet, maar probeert op een genuanceerde manier een beeld te scheppen hoe het mogelijk was dat Dahmer zulke gruwelijke daden heeft kunnen plegen. Hij voegt persoonlijke ervaringen toe, wat het verhaal alleen maar krachtiger maakte. Er ontstaat pagina na pagina een dunnere scheidingslijn tussen medelijden en verantwoordelijkheid.
"Mijn vriend Dahmer" is zware literatuur, dat is kristalhelder nog voor je aan het boek begint. Het is een verontrustend verhaal dat je (figuurlijk) bij je keel grijpt. Het dwingt ons om na te denken over de donkere kant van de menselijke natuur en de gevolgen van onze interacties met anderen. Het is een verhaal dat ons uitdaagt en aanzet om onszelf een spiegel voor te houden.
コメント