REALITY CHECK

De Stadsschouwburg Antwerpen heeft een speciaal plekje in mijn hart. Minstens één keer per jaar kon je ons daar vinden; mijn oma, mijn mama, mijn zus en ik. We waren gek van musicals. Sneeuwwitje, Assepoester, Pinokkio, Doornroosje, De 3 Biggetjes, … De lijst gaat nog even door, maar je begrijpt vast wel waar ik naartoe wil. De uitstapjes naar de Stadsschouwburg waren heuse hoogdagen ten huize Brants. Na afloop kochten we zonder twijfel de cd en luisterden deze non-stop in de auto, tot we de volgende musical bezochten. Wanneer ik de liedjes vandaag de dag nog eens hoor, komt er een nostalgisch gevoel bij mij naar boven. Gek hè, wat een melodie en een stukje tekst teweeg kan brengen?

Naast musicals bezoeken en ze achteraf naspelen, lazen mijn zus en ik ook graag boeken. Onze favoriet? Geronimo Stilton, zonder twijfel! Ik denk dat we praktisch elk boek van deze serie gelezen hebben. Wanneer we naar de Standaard Boekhandel gingen (om nieuw leesvoer aan te schaffen voor op vakantie), koos ik altijd voor series. Ik vind het altijd spijtig als een boek uit is, en er verder niets meer komt. Het is als een soort droom, waar je te vroeg uit wakker wordt. Naarmate ik ouder werd, schoof ik Geronimo Stilton aan de kant voor Heartland en Volbloed - mijn paardengekte nam toen even de bovenhand.

Ook die fase ging weer voorbij, en toen maakten schrijvers als Carry Slee, Dirk Bracke en Marc De Bel hun intrede in mijn repertoire. Een van de boeken die mij als jongvolwassene het meeste is bijgebleven, moet toch wel “Blauw is bitter” zijn geweest. Ik kan mij nog precies herinneren hoe ik de trap-scène las, en ik het boek een week lang niet meer heb aangeraakt. Ik verlies mijzelf makkelijk in boeken. Mijn fantasie gaat de vrije loop, en minuten - dagen - maanden erna kan ik mij de wereld uit dat boek nog levendig voorstellen. Een groot voordeel wanneer je boeken als Geronimo Stilton leest, iets minder leuk wanneer je boeken van Dirk Bracke leest…

En toen werd ik een puber, en hield het lezen en de musicals op. Film en series beheerden mijn leven nu. Ik vind dat tot op de dag van vandaag nog altijd spijtig. Ik wou dat ik was blijven lezen, want volgens mij is lezen de manier om jezelf als mens te verrijken. De tijd kan ik jammer genoeg niet terugdraaien, maar door te starten met deze opleiding heb ik wel ingezien dat ik lezen terug een plekje in mijn wekelijkse routine wil geven. Ik wil mijzelf weer kunnen verliezen in verhalen, mijn fantasie weer prikkelen. Door te lezen word je een “voller” mens. Niet alleen je woordenschat wordt uitgebreider, maar ook je kijk op de wereld wordt breder. Ik denk dat dat iets is wat veel mensen de dag van vandaag goed kunnen gebruiken; een bredere kijk op de wereld en wat het ons te bieden heeft. Naast meer lezen is het ook de hoogste tijd om mijn culturele vleugels nog verder te spreiden en te duiken in de wereld van musea, poëzie en opera. Dit zijn dingen die mij vroeger nooit echt interesseerden, maar sinds ik wat ouder ben geworden lijkt het mij interessant om ook deze cultuurvormen eens te ontdekken.

Het is ondertussen zeven maanden geleden dat ik het eerste bericht, mijn reality check, schreef op deze blog. Ik schreef toen dat ik mijn culturele horizon wilde verruimen, met extra aandacht voor poëzie en opera. Ik wilde ook weer meer lezen omdat ik dit de afgelopen jaren had gemist. Heb ik kunnen waarmaken?

Gedeeltelijk wel, gedeeltelijk niet. Het toneel dat ik bezocht heb ("De Jossen") is een voorstelling die ik vroeger nooit zou hebben uitgekozen. Ondanks dat heb ik toch genoten van de opvoering. Het was toneel dat je aan het denken zette, en waar je je eigen invulling aan kon geven. Ook op het gebied van boeken ben ik de afgelopen maanden aangenaam verrast geweest. Het boek dat we voor Nederlands 3 lazen ('Wij' van Elvis Peeters) staat absoluut in mijn top 10. Daarnaast las ik voor het eerst een graphic novel, en kan ik niet wachten om het boek van Julius Schellens uit te lezen.

Ik gaf aan dat ik dit jaar poëzie en opera een kans wilde geven om mijn portfolio te verbreden. Jammer genoeg is dat er niet van gekomen. Het vinden van een leuke opera, of een goed georganiseerde slam poetry leek moeilijker dan ik aanvankelijk dacht. Ik heb wel mijn zinnen erop gezet dat ik dit volgend jaar echt een keer wil bijwonen. Opera zag ik nog nooit eerder; ik ben een fan van musicals dus hopelijk ervaar ik hetzelfde plezier bij een operavoorstelling. Slam poetry zag ik al vaak op Youtube, en ook op Instagram volg ik enkele bekende dichters (Sarah & Phil Kay). Ik zag haar voor de eerste keer op een Ted Talk met haar gedicht 'If I should have a daughter' en ik was meteen verkocht; Ik hoop haar, of een Belgische variante, eens aan het werk te kunnen zien volgend jaar.

Ik vind het cultuurportfolio een geweldig medium op je eigen tempo en naar je eigen interesse je te verdiepen in de brede waaier dat cultuur is. Het zorgt ervoor dat je niet enkel blijft bij de dingen die je kent, maar ook op zoek gaat naar nog onbekende terreinen. Ik moet wel toegeven dat ik de werklast en de tijd die het in beslag neemt een beetje had onderschat. Tijd vinden in een druk semester zoals dit om dan 3 keer een cultuurevenement bij te wonen en ondertussen ook 4 boeken te lezen was meer werk dan ik aanvankelijk dacht. Toch heb ik ervan genoten, precies omdat ik zoveel verschillende dingen heb gedaan, gelezen, ervaren. Ik ben benieuwd wat de volgende jaren Nederlands in petto voor mij hebben....